Zonder muziek is bezinning wat moeilijker.

Bezinning geeft weer ruimte om wat nieuws te laten borrelen. Vandaag dus even niks over een coachingtheorie- of methode, überhaubt geen zin om wat te doen en dus meer tijd voor wat reflectie of bezinning. Dit betekent meestal de handen wat losjes in de zakken voor een raam gaan staan. Gelukkig heb ik uitzicht op een villa met een enorme achtertuin. Wel het uitzicht niet het onderhoud, zeg maar!

De laatste maanden ben ik druk geweest met deze site en het coachen van een aantal klanten, tevens is er ook nog wat vakantie geweest met twee kinderen van bijna vier en vijf jaar, niet echt een super relaxte manier om je vakantie te vieren, maar wel een gezellige. Kinderen geven gestructureerde verrassingen.

Het is een zoeken naar methodes nu, die  ik vroeger geleerd heb en waar ik ook weer van bevrijd ben. Tussen maakbaarheid en zijn valt het spectrum aan coachingsmethodes en therapieën. Er zijn diverse scholen vanuit de psychologie die coaching beïnvloed hebben. De meest dominante richting is de cognitieve gedragstherapie. Cognitief verwijst naar het ratio, denkschema’s, modellen, doelen die behaald kunnen worden of juist door denkschema’s verstroord worden.

Kort samengevat cognitieve psychologie staat voor de maakbare psychologie, de psychologie van ons huidige bestaan. Het is het meest meetbare. Daarnaast bestaat er nog steeds de zijnsgeoriënteerde psychologie. De gestalt therapie, Rogeriaanse therapie en andere transpersoonlijke therapieën die minder meetbaar zijn en eigenlijk in het huidige maatschappelijk stelsel op de achtergrond zijn geraakt. Maar er nog wel degelijk zijn.

Over bezinning gesproken.

Ik zag laatst Jan Marijnissen bij Zomergasten op zondagavond 25 juli 2010.
Hij liet een begrafenis uit de jaren zestig zien met het landschap van die tijd eromheen en verstilde mensen die zwijgend langs de kist liepen, prachtig vond ik het. Beelden die compleet uit een andere tijd kwamen, maar het bestaan ervan ging koesteren.

Heel wat anders dan die begrafenissen met joelende mensen erom heen. Of het lijk er wat aan kan doen dat het dood is. Blijkbaar is het dode lichaam de  oorzaak van, dat we ons collectieve verdriet mogen overschreeuwen. Daarna lekker naar huis om rond 18.00 stilletjes aan tafel aan te schuiven.

Tijdens die begrafenis liet de organisatie van de begrafenis  muziek horen van het adagio van in G Minor (Albinoni) ……., nooit van gehoord, althans niet bewust. Naar alle waarschijnlijkheid komt deze muziek regelmatig in films voor, want ergens herkende ik die muziek zo nu en dan wel. Het grappige is dat de muziek onmiddellijk iets bij je aanboort door eens anders naar die muziek te luisteren, zonder afleiding van een film. Het deed me denken, inderdaad naar verstilling, bezinning, rust, begrafenissen, het zijn door de dingen heen.

Al een hele tijd worstel ik met een aantal gevoelens die ik maar niet kan achterhalen, totdat die muziek begon en alles op zijn plek viel. De kunst is in dat gevoel te blijven en je stil te houden. Tergelijkertijd ben je al weer aan het werk om die verstilling van je af te laten vallen, mmm.
Het is voor mij ook gelijk een mooi moment waarbij ik beelden oproep die mij meteen een aantal inzichten geven, die ik anders echt niet zou krijgen, kortom een inspirerende avond van een katholieke socialist uit het zuiden des lands.

Zo nu en dan heb ik dat ook bij een boek. Ik las laatst een boek getiteld ”  Rusten in Zijn” waar de verstilling aan het woord is, het boek ging trouwens over zijnsgeoriënteerde bewustzijnstraining en psychotherapie. Heel wat anders dan hoe je doelstellingen bereikt, zie vorig artikel van Brian Tracy. Dit boek is bezinning.
Het boek ademt rust uit,  is overigens alleen te lezen al je in een bezinningsmoment zit. In een pose van een workflow gaat zo’n boek me juist irriteren. Dan denk ik: “Laten we maar weer eens wat gaan doen”.Boek is trouwens in eigen beheer uitgebracht, vind ik mooi! Moeten mensen vaker gaan doen. Lof der verscheidenheid.

De norm is toch vaak nu, is het commercieel haalbaar? Zal ook wel een tijdverschijnsel zijn, net als die begrafenis met muziek van Albinoni in G Minor uit de jaren zestig.
Over tijdverschijnselen gesproken. Heb de muziek via YouTube ten gehore gebracht. Zonder muziek is bezinning toch wel moeilijk.